Op mijn tiende werd mijn moeder door een hond gebeten. Vanaf dat moment had ik een grote angst voor honden en durfde ik nooit in hun buurt te komen. Ik was bang dat ze mij vroeg of laat ook zouden bijten. Tot ongeveer een jaar geleden...
Sindsdien breng ik samen met mijn vriendin Nele regelmatig een bezoek aan het dierenasiel in Zwevegem. Als grote hondenvriend ging ze proberen mijn angst te overwinnen. Zij begrijpt de lichaamstaal van deze dieren en weet hier zorgvuldig mee om te springen. Stap voor stap trachtte ik honden toe te laten in mijn leven. Dit was vooral een kwestie van tijd, geduld en vertrouwen.
Voor een kleine jaarlijkse bijdrage kan je met de honden van het asiel gaan wandelen. Met dat geld worden schoonmaakmiddelen en eten aangekocht. Bovendien ben je ook verzekerd tijdens je wandeling. Verder rekent de organisatie op de steun van talloze vrijwilligers die instaan voor het welzijn van de honden.
Later zou ik met de kinderen van mijn klas een bezoek brengen aan een dierenasiel. Indien mogelijk op Werelddierendag, om zo de aandacht te vestigen op de dieren die op dat ogenblik geen thuis hebben. Verder wordt nagedacht over het feit waarom deze arme stakkers op een nieuw baasje zitten te wachten. Ze zijn afgestaan om diverse redenen. De meest voorkomende zijn dat de baasjes er geen tijd voor hebben of dat er geen plaats genoeg is. Denk daarom tweemaal na voor je beslist een dier in huis te nemen. Dit vraagt immers heel wat tijd, geld en verantwoordelijkheid. Maar in ruil daarvoor krijg je een pak liefde en plezier en heel wat onvergetelijke momenten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten